Niet vallen

In een touwgroep val je nooit alleen. Als jij gaat, dan trek je de rest mee. Het is een afweging tussen de kans dat je als groep één iemand kan opvangen en het risico dat de val zo hard is dat iedereen er achteraan gaat.

Vandaag een gesprek gehad met de radiotherapeut. De uitslag van de PET/CT-scan gaf aan dat er reden was tot zorg over inzakking of breuk van mijn bovenste rugwervel (T1). De arts gaf aan dat bestraling van de wervel op dit moment geen verlaging van dat risico gaat geven. Daarnaast zijn we al begonnen met de VTD-kuur en die combineren ze liever niet met bestraling. Ik had gehoopt dat snel bestralen een stok achter de deur was om de wervel in goede conditie te houden, maar dat is dus helaas niet het geval. Het komt allemaal aan op het wel of niet aanslaan van de VTD-kuur.

Mijn bovenrug is de afgelopen tijd hard achteruit gegaan door gebrek aan beweging en spanning. Op de vraag wat ik nog mag en kan, was de arts vrij duidelijk: ”Je mag niet vallen”.

Tjah, niet vallen. Een gedachte die wel vaker door mijn hoofd gaat, maar dan vooral vanwege de gevolgen voor mijn gezin. De fysieke achteruitgang maakt het moeilijker om een actieve rol te spelen in ons jonge gezin. Als ik nog verder val, maak ik de belasting op mijn touwgroep alleen nog maar groter. Mijn persoonlijke doel voor de komende maanden is dan ook om met beleid aan mijn conditie te werken. Daarnaast voel ik mij gesterkt door mijn familie, vrienden en collega’s die met veel reacties hebben laten merken dat mijn touwgroep groot en sterk is. Dus blijven lopen. “Onwards and upwards”.