Mijn redactie

Dag vier is de rustdag waarop de chemo even de tijd krijgt om zijn werk te doen voordat mijn eigen stamcellen weer in mijn bloed worden gegoten. Een mooi moment om mijn redactie even in de spotlight te zetten. Taal is namelijk echt niet mijn ding en zonder een gedegen controle zou ik deze blogs nooit online publiceren. Mijn zus als hoofdcorrector en mijn vrouw als, tja mijn vrouw, want die verbeteren je sowieso wel. ;-* Zonder hun ondersteuning was ik hier niet aan begonnen.

Vannacht heb ik met behulp van wat slaapmedicatie beter geslapen. Misschien iets te goed, want ik ging midden in de nacht naarstig op zoek naar mijn zoontje, die toch echt ergens op mijn nachtkastje leek te liggen. Een enigszins verbaasde verpleegkundige heeft mij na enige discussie weten te overtuigen dat hij waarschijnlijk wel op zijn eigen kamer zou liggen. Aangezien ik verder geen verwondingen heb opgelopen en de spotjes nog in het plafond zitten (true story) viel het gelukkig alles mee. Het moge duidelijk zijn dat dit soort nachtelijke excursies mij niet vreemd zijn en deze in de categorie mild viel.

Het onbestemde gevoel in mijn maag was vandaag wel wat sterker aanwezig, waardoor ik de eventueel benodigde zakjes binnen handbereik hield. In de loop van de middag toch maar even een extra pilletje tegen de misselijkheid waarna ik zowaar weer zin kreeg in het avondeten. Morgen is officieel dag nul waarop ik mijn stamcellen weer terug krijg. Ik ben benieuwd!