Water onder de brug

Ravenna kloof in het Zwarte Woud.

Afgelopen maanden gingen wat minder gedachteloos voorbij dan die van mijn vorige blog. Een spontane pijn aan mijn ribben zorgde voor heel wat stress. Na drie jaar ben ik wel gewend pijntjes te negeren, maar deze keer lukte dat niet.

Ik heb zo snel mogelijk mijn bloed laten checken en dat was gelukkig nog goed. Twee weken later had ik een afspraak bij mijn hematoloog. Dit kwam als een goed moment om te bepalen of er een PET-scan nodig was. Inmiddels was de pijn aanzienlijk minder, dus dit maakte het minder dreigend. Omdat het nog niet helemaal duidelijk was hoe het zich verder zou ontwikkelen, heeft mijn arts een scan aangevraagd. Dit geeft ook nog een paar weken tijd om de situatie aan te kijken. Als de datum voor de scan bekend is, kan ik opnieuw bepalen of er nog aanleiding voor is.

Naarmate de klachten verdwijnen, vergeet je het ook weer snel en is het weer terug naar de orde van de dag. Zo ben je de ene week ongerust over het hebben van kanker en alle consequenties, de week erna ben je gewoon weer aan het werk en denk je er niet meer aan. Het voelt als een enorme energieverspilling, maar je kan het niet altijd voorkomen.

Het zal altijd lastig blijven om blessures waar je normaal niet van wakker ligt te negeren. Maar als de klachten verdwijnen, gaan we gewoon weer door en is het allemaal water onder de brug. Daar hebben we deze zomer sowieso geen tekort aan gehad.