Een nieuwe baan

Ter ere van de nieuwe baan van mijn vrouw heb ik een foto gemaakt voor op haar bureau. Een zelfportret met mijn zoontje is een uitdaging, maar met een spiegel en een afstandsbediening is het toch gelukt.

Eén maart 2018 is het begin van een nieuw verhaal. Mijn vrouw sluit haar PhD-periode bij het Erasmus MC af en begint aan een nieuwe baan bij de afdeling Intelligent Imaging van TNO in Den Haag. Haar proefschrift is bijna af, dus dat zal in het komende halfjaar nog even afgerond moeten worden in de avonduurtjes.

Op dezelfde dag heb ik een afspraak bij een kliniek gespecialiseerd in wervelkolomproblemen. Na maanden van aanhoudende rugklachten, huisartsbezoeken, fysiotherapeut, manueel therapeuten en een podoposturaal therapeut ben ik er een beetje klaar mee en wil ik actie. Voor een eerste gesprek in het ziekenhuis moet ik nog anderhalve maand wachten dus ik besluit het via een kliniek te proberen. Maandag gebeld, donderdag kon ik voor een intake komen en zo nodig de week erna een MRI.

Het intakegesprek gaat niet heel soepel. Dit kwam deels door het feit dat Hidde voor de nodige afleiding zorgde, maar ook door de verwoede pogingen van de deskundige om mij aan de hand van mijn klachten in een hokje te plaatsen. Uiteindelijk komt het hoofd van de kliniek erbij voor een ultieme poging om mijn klachten te duiden. De diagnose is snel gesteld: de pijn in mijn rug komt door mijn houding. “Ga eerst maar een paar maanden oefeningen doen.” Ik weet niet meer wat ik gezegd heb, maar de reactie weet ik nog wel.

“Oh, meneer wil niet genezen, meneer wil weten wat er aan de hand is.”

Op zich een terechte opmerking, want eigenlijk was ik helemaal niet geïnteresseerd in hun mening. Het resultaat is een afspraak voor een MRI-scan op zes maart.