Gemiste oogst

Vandaag zat het boek “Beter worden is niet voor watjes” bij de post. Ik had er tijdens de bestralingsperiode al een aantal recensies over gelezen. Destijds vond ik de conclusies van de recensenten enigszins ergerlijk. De nadruk lag wel sterk op de mogelijkheid om ook te groeien als mens tijdens een periode van ziekte. Afgezien van het feit dat je alleen iets aan de groei hebt als je de ziekte overleeft, vind ik het ook een verwachting scheppen die niet past bij het zelf ervaren van een levensbedreigende ziekte. Het stoort mij dat een gezonde recensent (mijn aanname) de mogelijkheid tot groeien tijdens een periode van ziekte als het belangrijkste onderwerp uit het boek haalt. Het doet mij denken aan het publieke podium waar overlevers van kanker als overwinnaars bejubeld worden. Een onterechte versimpeling van de werkelijkheid waarmee gezonde mensen vooral hun eigen gemoedsrust bevredigen.

Na de diagnose Kahler en de daaropvolgende zoektocht naar houvast heb ik toch besloten het boek te kopen. In één dag was het uit en zoals ik al een beetje vermoedde, zijn de recensies meer clickbait dan een goede beschrijving van het boek. Posttraumatische groei heeft een kleine rol in het boek, maar het proces van ziek worden, behandeling  en het leven weer oppakken na genezing speelt de hoofdrol. Ik vind het een mooi boek met veel lagen en herkenbare taferelen. Ik heb een paar quotes geselecteerd die bij mij erg resoneren.