Niet voor opgeleid
Een fotoproject ter ere van de zestigste verjaardag van mijn schoonouders. Alle kinderen, partners en kleinkinderen staan erop.
Bij een heftige ervaring of een trauma ga je door verschillende fases van verwerking. Het zijn van die algemene opmerkingen die je vaak hoort. Maar als je de verhalen van lotgenoten leest, herken je vaak snel de fases terug die je zelf ook gehad hebt. Er zal dus toch een kern van waarheid in al die alfawetenschap zitten. ;-p
De afgelopen dagen stonden voor mij vooral in het teken van inventariseren. “Wat zijn de feiten?”, “Hoe sta ik ervoor?”, “Wat moet ik regelen?” en “Hoe zit het met mijn toekomst?”. Met de ziekte van Kahler zijn de antwoorden op deze vragen vaak onaangenaam. De onzekerheid over je eigen toekomst is te accepteren, maar het effect op je naasten is veel moeilijker te verkroppen. Die onzekerheid doet je beseffen hoe belangrijk familie is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin.
Dit deed mij er toe zetten om een uitgebreide mail te schrijven naar de directe familie. Het voornaamste doel was een kijkje geven in mijn gedachten. Zodat de moeilijke dingen al een beetje besproken zijn en het echte contact niet te beladen wordt. De moraal van het verhaal is dat niemand van ons is opgeleid om met deze situatie om te gaan. Je bezwaard voelen als je niet weet wat je moet zeggen, hoeft dus niet. Het schrijven van de mail en alle reacties die ik er op kreeg, hebben enorm geholpen om weer een stapje verder te komen in het verwerkingsproces.
