Het beest in de bek kijken

Vulkaan Kilauea op het eiland Hawaii

Vorige week vrijdag was het tijd voor de PET/CT-scan. Met de uitslag van de bloedtest is het inmiddels al duidelijk dat het foute boel is. De vraag is voornamelijk ‘hoe fout?’.

Terwijl je ligt te wachten totdat het radioactieve suikerinfuus is opgenomen in je lichaam voel je je toch een beetje als de rattenvanger van Hamelen. De kwaadaardige cellen kunnen het niet laten om zich te goed te doen aan de suiker. In zekere zin voelt de scan geruststellend omdat het eindelijk een beeld geeft waar die conjo’s allemaal zitten.

Vandaag de uitslag van de scan. Zoals het de laatste tijd wel vaker gaat, zijn de uitslagen altijd weer net wat slechter dan verwacht. Er zijn veel actieve locaties te zien op de scan waarbij een aantal wervels al dusdanig zijn aangedaan dat er risico is op inzakking of breuk. Zulke bothaarden zijn duidelijk zichtbaar op de scan als rode vlekken. Vergelijkbaar met magma in een vulkaan vreet het zich een weg naar buiten en verdwijnt het bot.

Nu is het tijd voor actie. Het is inmiddels acht weken geleden dat op een CT-scan een verdacht vlekje op mijn wervel T1 te zien was. De tijd voor meten en discussiëren is voorbij, want er is in de tussentijd veel schade ontstaan.