Naar huis!

In al die tijd van huis is er één ding niet veranderd: mijn zoontjes obsessie voor molens. Molenfilmpjes, molenliedjes en molens tekenen. Het maakt allemaal niet uit, als er een molen bij betrokken is, heb je zijn volle aandacht.

Afgelopen zaterdagmiddag was het eindelijk zo ver: we besloten om met het gezin terug naar huis te gaan. Het was een beetje een gok, want ik voelde me nog slap en de longontsteking was nog niet helemaal weg. Desalniettemin wilde ik graag naar huis vanwege de welbekende reden. Daarnaast krijg je ook dan pas echt een gevoel waar je staat in je herstelproces.

Op zich gaat het herstel best goed, maar ik kan niet ontkennen dat het zwaar is. Ik beland wat dat betreft wel een beetje van de regen in de drup, want een zeven weken oude baby is gemiddeld behoorlijk lawaaiig. Ondanks dat het de tweede is, ben je toch weer de stumper die in het duister tast. Je kan weer opnieuw op zoek naar manieren om het huilen te stoppen. Alle hectiek van een jong gezin is een enorm positieve afleiding van het ziek zijn, maar op dit moment is het ook even bikkelen voor mijn vrouw en mij.

Ik moet deze weken nog minimaal eenmaal per week naar het ziekenhuis totdat de longontsteking weg is. De bloedwaarden blijven ondertussen gestaag stijgen, dus dat kan alleen maar helpen bij het herstellen. Een nieuwe ontwikkeling is dat ik mijn infuus voor botversterking gewoon thuis kan krijgen, dus dat scheelt weer een ritje Leiden iedere maand.

Het is op dit moment herstellen tijdens de drukke thuissituatie. Voordeel is, dat als het met beide wat beter gaat, het effect twee keer zo groot is.