Focus

Ik was de afgelopen jaren zo af en toe opgelucht dat ik niet in behandeling was tijdens de pandemie. Helaas zijn die twee dingen nu toch nog samengekomen en wordt het er allemaal niet makkelijker op. Zeker nu de rem van het virus af is, zijn de eisen waar je als patiënt aan moet voldoen soms hard.

Zoals bij veel jonge gezinnen was het afgelopen week ook bij ons in huis weer raak met een Covid-besmetting. Omdat ik alleen naar het ziekenhuis mag als ik negatief blijf en mijzelf isoleer, zit ik sinds dinsdag op zolder. Vanwege het agressieve terugkomen van de Kahler heeft het doorzetten van de behandeling prioriteit. Gelukkig vallen de Covid-klachten in het gezin mee en is het nu de tijd uitzitten.

Voor mijn vrouw is het een behoorlijke uitdaging om het huishouden draaiend te houden met op de achtergrond de nieuwe realiteit waar we voor staan. Zonder de isolatie zou mijn bijdrage echter ook niet heel groot zijn geweest. Zeker aan het begin van de week had ik nog flink last van pijn. En het is ook weer wennen aan de medicatie. Het is vooral zuur dat alle aangeboden hulp nu nauwelijks kan worden ingezet.

De afgelopen dagen staan voor mij eigenlijk volledig in het teken van onzekerheden in alle plannen die er zijn. Het toppunt daarvan is een korte fotografievakantie die ik een half jaar geleden heb geboekt. Toen, tweeënhalf jaar na de stamceltransplantatie, durfde ik het aan om iets ver in de toekomst vast te leggen.

Dat ik twee weken voor vertrek kruipend over de grond ga door een einde aan de remissie is een enorme tegenslag. De eerste twee weken van de behandeling staan daarom naast het Covid-vrij blijven ook in het teken van maximaal mogelijk herstel.

Het eerste doel is maandag naar het ziekenhuis. Als dat gelukt is, moet de behandeling er voor gaan zorgen dat ik zaterdag kan vertrekken.