Start Daratumumab

Als ik niet in staat ben om naar een mooie locatie te reizen, maar toch echt even naar buiten wil, dan is er altijd nog een weiland in de buurt.

Ik klaag niet graag op mijn website, waardoor ik vaak pas een update plaats als ik ook weer een beetje perspectief kan bieden. Maar ik wil de realiteit van de ziekte van Kahler ook niet ontkennen. Soms is het gewoon ploeteren, zwaar klote, enz enz. Soms is het gewoon Kanker! Het is niet voor niets zo’n beladen term.

Afgelopen weekend was het weer even zo. In de loop van vorige week merkte ik al dat de pijnklachten aan mijn bekken en onderrug toenamen. Maar ik had niet zien aankomen dat ik in het weekend letterlijk kruipend door de woonkamer ging om mijzelf te verplaatsen. De irritante pijn vanuit het bot die zich niet goed laat dempen met de op dat moment voorhanden zijnde pijnstillers. Met de start van de behandeling in zicht doe je je best om de tijd uit te zitten. Zaterdagmiddag voelde ik weer wat verbetering, maar zondag wist de pijn van geen wijken.

En toen werd het gelukkig maandag, de dexamethason ging naar binnen als een ‘toetje met snoepjes’ (de ultieme beloning voor kleine kinderen). Het voor mij nieuwe medicijn daratumumab kon zonder heftige reacties worden gegeven en ‘s avonds kon ik beginnen met een eerste pil ixazomib.

De pijn is niet ineens weg, maar de dexamethason zorgde al snel voor een wereld van verschil. Nu kan ik gewoon weer lopen in plaats van jankend naast de wc zitten omdat je niet ziet hoe je weer bij de bank moet komen.

Een bewogen weekend dus, maar we zijn begonnen en ik ben heel benieuwd naar het vervolg.