Een andere wereld

Dachsteinmassief in Oostenrijk.

De afgelopen dagen was ik even in een andere wereld. Een vierdaagse huttentocht in Oostenrijk stond al een tijdje in de agenda, maar was door corona steeds uitgesteld.

Ondanks alle onzekerheid van afgelopen halfjaar hebben we de plannen doorgezet en de voorbereidingen gestart. Mijn deelname werd nog even heel onzeker door de laatste scanresultaten en de pijnlijke rug. Maar tijdens de zomervakantie werd al duidelijk dat lopen hielp en tijdens een gesprek met de radiotherapeut bleek er geen direct gevaar voor een fractuur. Een coronabesmetting deed nog een laatste poging om roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was ik precies op tijd hersteld.

De tocht verliep anders dan gepland vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw die er gedurende de trip is gevallen. Uiteindelijk hebben we iedere dag een alternatieve route moeten lopen omdat de hoge passages volledig dicht waren gesneeuwd. De tocht was er geen minder succes om en de winterse landschappen waren een lust voor het oog.

Schladminger Tauern op ongeveer 1700 meter. Op deze hoogte ligt normaal gesproken geen sneeuw in september.

Deze trip was niet mogelijk geweest zonder de hulp van mijn familie. Van het dragen van mijn statief tot het oppassen op de kinderen. Door de hulp van anderen lukt het nog steeds om ondanks alle tegenslagen leuke dingen te blijven doen. Ziekte maakt je afhankelijk, maar het geeft ook zoveel meer betekenis aan de dingen die wel lukken.

Zoals gehoopt ging het wandelen prima en daardoor waren we echt even een paar dagen helemaal weg. Het verleidt je tot gedachten of de behandeling wel nodig is, maar ik heb geleerd van mijn eerdere fouten om terughoudend te zijn.

We gaan er weer met frisse moed en gestrekt been in. Komende week beginnen we met de bestraling.