Grensvlak

Een kratermeer en rivier komen samen in het binnenland van IJsland. Deze foto is met een drone gemaakt. De auto’s waar ik naast sta, zijn rechts van het midden te zien.

En weer zijn we twee maanden verder. Tijdens een lange periode zonder ziekenhuis maak ik zo af en toe notities over wat er speelt. De notities helpen om nieuwe ontwikkelingen in perspectief te zien. Zeker met re-integreren verlies je snel uit het oog hoe veel er verandert in korte tijd. Met de langere periodes tussen de ziekenhuisbezoeken valt er ook weer meer te vertellen. Leuke dingen, verdrietige gebeurtenissen, alles komt voorbij. Het wordt al snel teveel dus ik hou het even bij het leven met Kahler.

Zoals eerder aangegeven zit ik na bijna twee jaar ziekmelden op de deadline van een WIA-aanvraag. Ondanks dat de re-integratie heel goed gaat en ik weer 100% aan het werk ben, start ik toch de aanvraagprocedure. De afweging is in dit geval heel simpel. Ik heb nog een aantal weken nodig om de duurzaamheid van de re-integratie te testen. Als in de tussentijd de ziekte weer actief blijkt, ben ik te laat met de aanvraag. Als het goed blijft gaan, kan de procedure alsnog gestopt worden op het moment dat het UWV een oordeel moet geven. Makkelijk, als een lastige keuze eigenlijk geen keuze is.

Dronefotografie heeft niet mijn voorkeur, maar in IJsland is het zonde om het niet te proberen. Die rivier is vanaf ooghoogte een kale vlakte met een laagje water. De patronen in de rivierbedding zijn alleen zichtbaar van bovenaf. Een drone van slechts 249 gram is dan een mooi alternatief voor een helikopter.

Vandaag ben ik na twee maanden dus ook weer voor controle bij mijn arts geweest. Het belangrijkste agendapunt was het aanvragen van de volgende scan. Deze zal ergens in de komende drie weken plaatsvinden. Het wordt weer een spannende scan omdat de vorige inmiddels vier maanden geleden is en ik nu voor langere tijd alleen de onderhoudsmedicatie heb gehad. Het is dus ook een duurzaamheidstest van het onderhoudsmedicijn. Als het resultaat goed is, voel ik mij vrij om mijzelf weer 100% beter te melden en kan de WIA voorlopig in de ijskast.

De foto’s bij deze blog gaan om het grensvlak tussen het kratermeer en de stromende rivier. Het is een beetje illustratief voor het werken aan 100% herstel en tegelijkertijd de papierwinkel voor de WIA-aanvraag op orde krijgen. Ik hoop dat ik na de scan echt even loskom uit dit gebied en weer mee kan in de stroming.