Fotofinish

Strand bij Tweede Maasvlakte.

Hoestend en proestend kom ik de denkbeeldige finish over. De 24 weken dexamethason, cyclofosfamide en pomalidomide zitten erop. De laatste weken zijn een beetje een zootje geworden, want de jaarlijkse griepgolf heeft ons gezin nog net voor het eind van het regenseizoen weten te bereiken. En zoals het al het hele seizoen gaat: als er eentje in huis ziek wordt, ga ik even later ook voor de bijl. Een weekje koorts en veel hoesten heeft er nog even lekker ingehakt.

Ik kan mij voorstellen dat voor de lezer toch vooral het afronden van de behandeling als positief feit naar voren komt. Het probleem is alleen dat ik niet weet of ik als eerste bij de finish was. En daar zit de verklaring van de titel van dit verhaal. Als er in de sport wordt gesproken van een fotofinish weet iedereen: niet te vroeg juichen! Een foto zal moeten uitwijzen wie de winnaar is.

In mijn geval zal een scan die binnenkort wordt gemaakt hetzelfde moeten doen. Leuker kan ik het niet maken. Het is denk ik wel duidelijk dat ik deze voorzichtigheid niet zonder reden betracht. Ik ben onzeker over de status. Normaal zou ik dat misschien nog even voor mezelf houden, maar nu komt het wel erg in conflict met de feestsfeer die men misschien zou verwachten. Ik wil het afronden van deze behandeling graag vieren, maar ik sta nog niet te juichen.

Fotofinish dus. En nu moeten we wachten.