Eén jaar later

Vandaag is het één jaar geleden dat dit verhaal begon met een MRI-scan in de trailer van een vrachtwagen. Er is in de tussentijd ontzettend veel gebeurd en het is wel frappant dat ook deze maand maart opnieuw een zware belooft te worden.

Tot voor kort voelde ik een zekere terughoudendheid om aan de volgende stap van de behandeling te beginnen. Deels omdat dit de zoveelste keer in korte tijd is dat ik mijzelf vrijwillig de vernieling in laat helpen. Maar ook omdat het starten van deze behandeling voelt als een point of no return.

Het succes van deze behandeling bepaalt in grote mate hoe de komende jaren eruit gaan zien. Hoe groot dat succes is, weet je pas als het teneinde komt en er met een volgende behandeling gestart moet worden. Het voelt als het starten van een stopwatch die niet meer gepauzeerd kan worden. Door de behandeling te starten, komt er onherroepelijk een antwoord op de vraag hoe succesvol die is.

Al deze overdenkingen hebben gelukkig geen praktisch belang. Er is maar een mogelijkheid en dat is doorgaan met de behandeling en hopen op het beste. De terughoudendheid is ook helemaal weg sinds de PET-scan heeft laten zien dat nog niet alle ratten het schip hebben verlaten. Wat mij betreft kunnen we dus niet snel genoeg beginnen.