Het blauwe uur

Maandagavond op het strand van Monster. Voorlopig even het laatste tripje naar het strand.

Onlangs stond er een artikel van Stefan Kuiper in de Volkskrant waarin het blauwe uur, vlak voor zonsopkomst en vlak na zonsondergang, werd omschreven als het meest paradoxale moment van de dag: melancholiek en hoopvol tegelijk. Deze toestand omschrijft vrij goed hoe deze week aanvoelt. Melancholiek vanwege de dreiging in mijn hoofd, hoopvol omdat er een plan is.

Dinsdag hadden we een gesprek met de neurochirurg over de aanstaande operatie. Het noodzakelijke verhaal over de risico's en mogelijkheden op complicaties is behandeld, maar eigenlijk wou ik het alleen maar over de planning hebben.

Het was duidelijk dat er snel iets moet gebeuren, maar alles moet wel passen binnen de planning van het ziekenhuis. Er moet plek gemaakt worden en dat blijft altijd een afweging tussen de verschillende patiënten die er zijn. Ik heb het geluk dat ik nog geen last van uitval van functies heb en dat wil ik natuurlijk graag zo houden. Dat betekent ook dat er mensen zijn die er slechter aan toe zijn. In het ziekenhuis wil je altijd snel geholpen worden, maar soms moet je blij zijn dat je niet als eerste aan de beurt bent.

Dat de risico's reëel zijn, wordt nog benadrukt door de mededeling dat ik tot nader order niet mag autorijden vanwege de mogelijkheid op een epileptische aanval of andere uitvalsymptomen.

Na twee dagen mijn online ziekenhuisplanning F5'en, werd ik gebeld dat de opname gepland staat voor 28 april en de operatie voor 29 april. Daarmee is er nu dus duidelijkheid. Ik moet deze dans nog één weekje volhouden en dan hoop ik dat we achteraf kunnen constateren dat het op tijd was.

Ondertussen gaat de huidige behandeling gewoon door dus met alle afspraken in Leiden zal de tijd hopelijk extra snel gaan.