Zoektocht

Kerlingarfjoll IJsland. Ik heb deze foto onlangs op Fuji Velvet fotopapier laten afdrukken en als grote print in de kamer gehangen. Mat fotopapier komt de sfeer op de foto echt ten goede. Ik denk dat het mijn favoriete vergroting tot nu toe is en ik heb een aardige collectie. ;-)

25 januari 2024 is het twee jaar sinds de start van de ziekmelding door de meest recente opleving van mijn ziekte. De afgelopen zes jaar ben ik meer dan vier jaar in meer of mindere mate bezig geweest met re-integreren. Het is een continue zoektocht geweest. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn werkgever en zelfs voor het UWV. Na al die tijd is er nu weer een nieuwe fase aangebroken die ik toch even wil vastleggen in mijn blog.

Het is een lang verhaal om volledig uit te leggen, maar in het kort komt het er op neer dat ik 25 januari twee jaar ziek ben en vanaf dat moment zal mijn contract worden aangepast. Na deze aanpassingen ben ik automatisch weer 100% aan het werk en dus beter, volgens het nieuwe contract.

Het afgelopen jaar was 100% re-integratie in mijn oorspronkelijke functie altijd het doel. De afgelopen maanden hebben we geconstateerd dat ik blijf steken op 90%. Ik ben eigenlijk weer aan het werk zoals voorheen, maar de omstandigheden zijn veranderd. Bij de start van deze ziekteperiode was mijn vrije papadag nog volledig gevuld omdat Femke nog niet naar school ging.

Twee jaar later gaan allebei mijn kinderen naar school en zou ik een deel van de tijd weer kunnen werken. Daarvan merk ik nu dat het beter is dat ik die tijd gebruik voor training en herstel. Ik was al vrij op mijn papadag, maar nu heb ik dat soms ook echt nodig. Er is dus nog steeds een verhoogde herstelbehoefte, waardoor ik mijn oorspronkelijke uren zonder papadag niet meer zou halen.

In overleg hebben we daarom besloten het aantal uren in mijn contract te verlagen, zodat het weer beter past bij wat ik ook daadwerkelijk kan werken. Het UWV erkent deze reductie in uren ook. Daar staat verder niets tegenover, maar een uitkering is sowieso nog niet aan de orde.

Een kleine reductie in uren dus. Na de afgelopen behandelingen is dat niet zo vreemd. Het aanpassen van mijn contract en een klein percentage arbeidsongeschiktheid voelen wel als een belangrijk moment in mijn totale ziekteverloop.

In de afgelopen blogs gaat het veel over werk en re-integratie. Ik weet dat er belangrijkere dingen zijn in het leven, maar het positieve is dat mijn ziekte op dit moment nauwelijks belemmeringen geeft in mijn privéleven.

Ik kan alles doen wat ik wil. Dat komt deels door het succes van de huidige behandeling, maar ook door het feit dat het leven weer wat makkelijker is geworden met kinderen van bijna 5 jaar en ouder. Gebroken nachten en dat soort zaken komen nauwelijks meer voor en zonder dat je erbij stil staat, krijg je weer meer tijd voor jezelf.

Het is op mijn werk waar ik het meest geconfronteerd word met de korte- en langetermijneffecten van alle behandelingen. Daar moet ik echt mijn best doen om mijn belastbaarheid aan te voelen en twijfels buiten de deur te houden. Het is dus op mijn werk waar mijn ziekte de grootste rol speelt en daarom komt het hier veel aan bod.

Voor nu start er weer een nieuwe fase met een nieuw contract en een nieuwe leidinggevende. Ik lees net dat de griepepidemie is begonnen, maar voorlopig ben ik weer 100% beter!